Ο άνδρας έχει να αντιμετωπίσει, λοιπόν, την πρόκληση πολλαπλών ρόλων: να είναι επιτυχημένος και παραγωγικός στον εργασιακό του χώρο, να συμμετέχει περισσότερο στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών του, να είναι ευαίσθητος, προσιτός και διαθέσιμος στο παιδί, διατηρώντας, όμως, παράλληλα τη θέση του ως πατέρας, και όχι ως ένας συνομήλικος φίλος του παιδιού. Ο εργασιακός του ρόλος τον αναγκάζει να φεύγει το πρωί για τη δουλειά, όταν τα παιδιά κοιμούνται ακόμη, ενώ όταν επιστρέφει στο σπίτι το απόγευμα ή συχνά το βράδυ, να είναι τόσο εξαντλημένος, που δεν έχει τη ψυχική δύναμη να ασχοληθεί μαζί τους. Έτσι λοιπόν, ένας πατέρας μπορεί να είναι φυσικά παρών, αλλά ψυχικά να απουσιάζει. Με την απουσία αυτή του πατέρα, οι συναισθηματικές ανάγκες του παιδιού μένουν ανικανοποίητες και για πολύ καιρό στραμμένες στη μητέρα, με αποτέλεσμα να εμποδίζεται η ανεξαρτητοποίηση και η ωρίμανση του παιδιού. Βέβαια οφείλουμε να εξηγήσουμε ότι η απουσία του πατέρα έχει πολλαπλά νοήματα: συνδέεται με την αυταρχικότητα, τη στερητικότητα, την ανάγκη υπερβολικής αυτοεπιβεβαίωσης, τη συναισθηματική απάθεια κ.λ.π. Μία απουσία του πατέρα, η οποία οδηγεί σε απουσία σχέσης με το παιδί έχει ως αποτέλεσμα το τελευταίο να αισθάνεται αποξενωμένο και στερημένο, γεγονός που επηρεάζει τη ψυχοσυναισθηματική του ανάπτυξη.
Διαβάστε περισσότερα στο boro.gr
