Γράφει η Νίκη Κουλουμπή – Μικροβιολόγος
Ουρολοίμωξη είναι η παρουσία και ο πολλαπλασιασμός μικροοργανισμών σε οποιαδήποτε σημείο του ουροποιητικού συστήματος, που συνοδεύεται με την παρουσία στοιχείων φλεγμονής στα ούρα (πυοσφαίρια).
Κατάταξη ουρολοιμώξεων:
α) κατωτέρου ουροποιητικού, όπως κυστίτιδα, προστατίτιδα, οξύ ουρηθρικό σύνδρομο, ουρηθρίτιδα, που συνοδεύονται από δυσουρία, συχνοουρία και καύσο.
β) ανωτέρου ουροποιητικού, όπως πυελονεφρίτιδα που χαρακτηρίζεται από πόνο στην οσφυική χώρα, πυρετό με ρίγος.
Βακτηριουρία είναι η παρουσία βακτηρίων στα ούρα με την προϋπόθεση ότι δεν πρόκειται για επιμόλυνση. Η επιβεβαίωση της ύπαρξής της γίνεται με 2 συνεχείς καλλιέργειες και απομόνωση του ίδιου μικροοργανισμού σε αριθμό μεγαλύτερο των 100.000 cfu/ml.
Ειδικές περιπτώσεις ασυμπτωματικής βακτηριουρίας που χρήζουν και της κατάλληλης θεραπευτικής αντιμετώπισης αποτελούν :
• Έγκυες στις οποίες πρέπει να γίνεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα γενική και καλλιέργεια ούρων.
• Διαβητικοί.
• Βρέφη-παιδιά σε συνδυασμό με έλεγχο για κυστεοουρηθρική παλινδρόμηση.
• Ανοσοκατασταλμένοι.
• Ασθενείς με μόνιμο καθετήρα τύπου Foley.
Σε παιδιά και ενήλικες χωρίς προδιαθεσικούς παράγοντες, η Escherichia coli (Kολοβακτηρίδιο) είναι το πιο συχνό αίτιο ουρολοίμωξης και ακολουθεί η Klebsiella spp. και ο Proteus mirabilis.
Ωστόσο υπάρχουν και άλλοι μικροοργανισμοί που ενοχοποιούνται για ουρολοιμώξεις, όπως η ψευδομονάδα, ο εντερόκοκκος κ.α., αλλά και μύκητες κυρίως σε διαβητικούς.