Γράφει ο Σάββας Καλοκαιρινος – κοινωνικός λειτουργος
Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου, μιας παγκόσμιας μάστιγας που ακόμη δε θεραπεύεται στο σύνολό της,ήθελα απλά να τοποθετήσω κάποιες απόψεις στο τραπέζι της σκέψης με σκοπό την ίδια την πρόκληση σκέψης.
Η Ελλάδα διέρχεται μιας εκ των χειρότερων μορφών κρίσης σε πολλά επίπεδα αλλά θα επικεντρωθώ στην οξεία κρίση στους τομείς της υγείας. Τα μειωμένα κονδύλια που συνεχώς κινούνται πτωτικά, καθιστούν την υγεία και την πρόσβαση σ αυτήν εξαιρετικά δύσκολη και πολύπλοκη καθώς οι ανασφάλιστοι αυξάνονται και οι άποροι επίσης, γεγονός που επιτείνει τη δυσκολία να βρουν οι άνθρωποι αυτοί ιατροφαρμακευτικη περίθαλψη. Παράλληλα, είναι τέτοιας δομής το ασφαλιστικό σύστημα που, αν για παράδειγμα στον οαεε δεν πληρώσεις κάποιες εισφορές, άμεσα είσαι εκτός παρεχόμενης περίθαλψης και νοσοκομειακης φροντιδας. Οι μειωμένες συντάξεις και το κόστος των πρωτοτύπων κυρίως φαρμάκων είναι ακόμη δυο παράγοντες που δυσκολεύουν την προαναφερθεισα κατάσταση.
Ο καρκίνος είναι μια ασθένεια σχετικά συχνή στην περιοχή του θριασιου πεδιου που δραστηριοποιουμαι και μην ξέροντας ακριβώς τα αίτια πρόκλησης, υποθέτω πως η μόλυνση της ατμόσφαιρας απο τις βιομηχανίες, σαφώς και πρέπει να επηρεάζει θετικά την ασθένεια κάνοντας πρόσφορο το περιβάλλον για να προσβάλλει τα άτομα που νοσούν. Καθημερινά ερχόμαστε αντιμέτωποι με άτομα που νοσούν από διάφορες μορφές καρκίνου τα οποία δεν μπορούν να καλύψουν τη φαρμακευτική τους ανάγκη είτε λόγω οικονομικής δυσκολίας είτε γιατί το φάρμακο δεν το χει το ίδιο το νοσοκομείο είτε γιατί ακόμη δεν υπάρχει στην αγορά καθόλου. Τα άτομα αυτά λοιπόν αναγκάζονται ν απευθύνονται στα κοινωνικά ιατρεία όπως το μητροπολιτικο κοινωνικό ιατρείο Ελληνικού που συνεργάζομαι εθελοντικά, κι εκεί εξαιτίας της απίστευτης δουλειάς που γίνεται εθελοντικά από τα μέλη, πολλές φορές, καλύπτονται από εκεί οι ανάγκες. Συγκεκριμένα, πάμπολλες φορές βρέθηκε σπάνιο αντικαρκινικο φάρμακο που χρειαζόταν άμεσα για χορήγηση σε ασθενή που νοσούσε από καρκίνο.
Ο τρόπος που λειτουργεί το κράτος “πρόνοιας”σε τέτοιες περιπτώσεις είναι αστείος και προκαλεί πολλά ερωτηματικά. Γιατί δεν υπάρχουν φάρμακα σε νοσοκομεία και γιατί κάποιος που απολαμβάνει την ιατροφαρμακευτικη περίθαλψη του κράτους δεν μπορεί να βρει το φάρμακο του εύκολα αλλά πρέπει να μπαίνει σε διαδικασίες ψυχοφθόρες και αμφιβόλου τελικού αποτελέσματος; Γιατί δυστυχώς υπάρχουν και φορές που το φάρμακο δε βρέθηκε και ο ασθενής δεν ακολούθησε τη θεραπεία με τ ανάλογα αποτελέσματα.
Ευχή μου σαν κοινωνικός λειτουργός, οι άνθρωποι που νοσούν από καρκίνο να χουν ευκολότερη πρόσβαση στο φάρμακο τους και να μπορεί το κράτος να τους κάνει ευκολότερη τη ζωή που είναι απίστευτα δύσκολη εξαιτίας της νόσου. Βαθύτερη ευχή, να καταφέρει η ιατρική να νικήσει την ασθένεια στο σύνολο της και να μην υπάρχει θνησιμότητα απo αυτήν σε καμία ηλικιακή ομάδα.
