Το πιο συχνό στοιχείο της προσωπικότητας που διαμορφώνει την ανθρώπινη συμπεριφορά είναι η ζήλεια, η οποία χαρακτηρίζει σχεδόν το ένα τρίτο των ανθρώπων, σύμφωνα με μία νέα έρευνα.
Η μελέτη έδειξε ότι με βάση τη συμπεριφορά τους, οι εννέα στους δέκα ανθρώπους μπορούν να ταξινομηθούν σε τέσσερις βασικούς τύπους προσωπικότητας: τους αισιόδοξους, τους απαισιόδοξους, τους καλόπιστους και τους ζηλιάρηδες.
Τη μελέτη πραγματοποίησαν επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο Carlos III της Μαδρίτης (UC3M), το Πανεπιστήμιο της Σαραγόσα και άλλα ερευνητικά της Ισπανίας,οι οποίοι ανέλυσαν τις απαντήσεις που έδωσαν 541 εθελοντές σε εκατοντάδες κοινωνικά διλήμματα.
Οι εθελοντές κάθονταν σε ζευγάρια και έπρεπε να διαλέγουν ανάμεσα σε εναλλακτικά σενάρια που είτε απαιτούσαν συνεργασία είτε διαμάχη μεταξύ τους.
Με βάση τις απαντήσεις τους οι επιστήμονες δημιούργησαν ένα πρόγραμμα ηλεκτρονικού υπολογιστή που τους χώρισε σε κατηγορίες αναλόγως με την επικρατέστερη συμπεριφορά τους.
Το μεγαλύτερο μέρος τους (το 30%) απεδείχθη ότι ήσαν ζηλιάρηδες: δεν τους ενδιέφερε τι θα επιτύγχαναν, αρκεί να ήσαν καλύτεροι από τους άλλους.
Το 20% ήταν αισιόδοξοι και πίστευαν ότι τόσο οι ίδιοι όσο και ο συμπαίκτης τους θα έκαναν την καλύτερη επιλογή και για τους δύο.
Άλλο ένα 20% ήταν απαισιόδοξοι (οι επιλογές τους γίνονταν μονίμως με κριτήριο το «μη χείρον βέλτιστον»), ενώ εξίσου πολλοί ήταν οι καλόπιστοι οι οποίοι συνεργάζονταν εύκολα με όλους δίχως να έχει σημασία γι’ αυτούς αν θα κέρδιζαν ή θα έχαναν.
Υπήρχε και μία πέμπτη κατηγορία (αντιπροσώπευε το υπόλοιπο 10% των εθελοντών) που δεν ταίριαζε σε καμία από τις παραπάνω περιγραφές και χαρακτηρίσθηκε ως απροσδιόριστη, γράφουν οι ερευνητές στην επιθεώρηση «Science Advances».
«Ζητήσαμε από τους εθελοντές μας να συμμετάσχουν σε ζευγάρια τα οποία άλλαζαν όχι μόνο σε κάθε γύρο, αλλά κάθε φορά που άλλαζε ένα δίλημμα», εξήγησε ο ερευνητής δρ Ανχέλ Σάντσες, καθηγητής στο Τμήμα Μαθηματικών του UC3M.
«Με αυτό τον τρόπο είτε έπρεπε να βρίσκουν διαρκώς νέους τρόπους συνεργασίας είτε να καταφύγουν στην αδιαφορία για τους άλλους ή ακόμα και στην προδοσία, οπότε βγάλαμε πολλά συμπεράσματα για τη συμπεριφορά τους».
Ο δρ Σάντσες εξήγησε τα ευρήματα της μελέτης με ένα απλό δίλημμα: να πάει κάποιος να κυνηγήσει ελάφια μαζί με έναν άγνωστο ή να πάει να κυνηγήσει κουνέλια μόνος του;
Οι εθελοντές της ομάδας των ζηλιάρηδων θα επέλεγαν να κυνηγήσουν κουνέλια, διότι έτσι θα ήταν τουλάχιστον ίσοι με τον αντίπαλο κυνηγό – αν όχι καλύτεροι.
Οι αισιόδοξοι θα διάλεγαν να κυνηγήσουν ελάφια διότι αυτό είναι το καλύτερο και για τους ίδιους και για το άλλο άτομο. Οι απαισιόδοξοι θα επέλεγαν τα κουνέλια διότι με αυτό τον τρόπο ένιωθαν σίγουροι ότι κάτι θα πιάσουν. Και οι καλόπιστοι θα επέλεγαν να κυνηγήσουν ελάφια δίχως δεύτερη σκέψη και δίχως συγκεκριμένο λόγο, είπε ο δρ Σάντσες.
Πηγή: tanea.gr
